Ένας Σλοβάκος στη φαμίλια της Νάπολης!

«Μία μέρα ξαφνικά, σε ερωτεύτηκα…».

Ο Μάρεκ Χάμσικ δεν σκοράρει σαν τον Έντινσον Καβάνι, ούκε καν σαν τον Γκονσάλο Ιγκουαΐν που πέρασε τη λεπτή διαχωριστική γραμμή που χωρίζει την αγάπη με το μίσος και αποτελεί persona non grata στην πόλη της Νάπολης. Ο Μάρεκ Χάμσικ δεν σκοράρει σίγουρα ούτε όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Για να μην αγγίξουμε τις ιεροσυλίες, ο Χάμσικ δεν ντριμπλάρει σαν τον Ντιέγκο, δεν βγάζει ασίστ όπως ο Ντιέγκο, δεν συγκρίνεται με ποδοσφαιρικά μέτρα και σταθμά με τον «Σάντα Μαραντόνα», τον άνθρωπο που λατρεύτηκε ίσως περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στο «Σαν Πάολο». Στο μεγάλο λιμάνι της νότιας Ιταλίας. Τα λιμάνια έχουν από πάντα την μαγική ικανότητα να μαγνητίζουν τους ταξιδιώτες, να τους υϊοθετούν, να τους κάνουν δικούς τους, να τους ενσωματώνουν. Η Νάπολη μάγεψε και μαγεύτηκε από τον Ντιέγκο Μαραντόνα, λάτρεψε τον Καβάνι και αγάπησε παθιασμένα τον Μάρεκ Χάμσικ. Τον έκανε δικό της παιδί και αυτός το ανταποδίδει, τολμώντας με το ποδοσφαιρικό του θράσος να… ξεπεράσει τον Ντιέγκο Μαραντόνα!

«Σε ερωτεύτηκα. Η καρδιά μου

χτυπούσε δυνατά, μη ρωτάς γιατί…»

Ο Μάρεκ Χάμσικ έφτασε στην Νάπολη το καλοκαίρι του 2007 και από τότε από Σλοβάκος έγινε… Ναπολιτάνος. Ανήκει στη μεγάλη φαμίλια της ομάδας, της πόλης ολόκληρης. «Από τις πρώτες ώρες που πέρασα στην πόλη, μπορούσα να πω ότι ήταν τελείως διαφορετικό από οπουδήποτε είχα βρεθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή ή από οπουδήποτε θα πήγαινα ποτέ», θυμόταν το περασμένο καλοκαίρι ο Σλοβάκος και τα εκμυστηρευόταν με μία ανοιχτή επιστολή του προς όλη τη Νάπολη και συνεχίζει: «Στη Νάπολη το ποδόσφαιρο είναι σαν θρησκεία και το «Σαν Πάολο είναι η εκκλησία. Όλοι σκέφτονται το ποδόσφαιρο, μιλούν για αυτό όλη τη μέρα και το ονειρεύονται την νύχτα. Μερικές φορές, το ποδόσφαιρο μοιάζει να είναι το μόνο που έχει σημασία στην πόλη».

«Μη ρωτάς γιατί. Ο καιρός πέρασε, αλλά

είμαι ακόμα εδώ, να υπερασπίζομαι την πόλη»

Ο Χάμσικ ωρίμασε στην Νάπολη και μαζί με τα καλύτερά του ποδοσφαιρικά χρόνια, μεγάλωνε και η Νάπολι. Χρονιά με τη χρονιά, ο Σλοβάκος και η Νάπολι έκαναν ένα βήμα μπροστά. Ο καιρός περνούσε, η σχέση σφυρηλατούνταν από νίκες και από ήττες, από θριάμβους και από αναποδιές. «Το ποδόσφαιρο είναι πολύ σημαντικό και για μένα», συνέχιζε ο Χάμσικ και προσέθετε: «το να είμαι δέκα χρόνια στη Νάπολι είναι πολύ μεγάλη τιμή για μένα. Αλλά ο λόγος που έμεινα τόσο πολύ, είναι πέρα από το ποδόσφαιρο. Στη Νάπολη είμαι μέρος μία κοινωνίας, μίας οικογένειας που έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Έχω ανάγκη περισσότερα από επιταγές και τρόπαια. Έχω ανάγκη να νιώσω κάτι στην ψυχή μου. Η Νάπολη μου το έδωσε αυτό και θα είμαι ευγνώμων για πάντα».

Ευγνωμοσύνη, όμως, νιώθει και όλη η Νάπολη για αυτόν τον Σλοβάκο που έφτασε στο λιμάνι της όταν ήταν 20 χρονών και από τότε προσφέρει τις υπηρεσίες του στην ομάδα. Με πάθος και ταπεραμέντο που ξεπερνάει και το μνημειώδες ιταλικό που Τσίρο Φεράρα, ο Χάμσικ έγινε ο αρχηγός της ομάδας και έφτασε σε τέτοια υψηλά επίπεδα που το όνομά του μπαίνει δίπλα σε αυτό του Μαραντόνα. Στο ματς με την Τορίνο για την 17η αγωνιστική του ιταλικού πρωταθλήματος, ο… Ναπολιτάνος από τη Σλοβακία πέτυχε το 115 γκολ του με τη φανέλα της Νάπολι και με αυτή την επίδοση έπιασε στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας τον Ντιέγκο. Τον Θεό της Νάπολης. Ο Χάμσικ μπορεί να χρειάστηκε πολλά περισσότερα παιχνίδια για τα 115 γκολ, αλλά και η διάρκεια παίζει μεγάλο ρόλο στις σχέσεις. Στην αφοσίωση, στην προσήλωση και τέλος στην ταύτιση.

Ναι, δεν είναι ούτε Ντιέγκο, ούτε Καβάνι, ούτε Καρέκα, ούτε Αλταφίνι, αλλά ο Σλοβάκος μπαίνει με την αξία του δίπλα σε αυτούς και σίγουρα δεν θα μπει ποτέ δίπλα στον Ιγκουαΐν.

«Και τώρα όπως τότε που

ξαφνικά σε ερωτεύτηκα…»

«Ήξερα ότι η πόλη είναι διαφορετική, αλλά το 2012 είδα όλη την τρέλα της. Όταν κατακτήσαμε το Κύπελλο, το πρώτο μεγάλο τρόπαιο της ομάδας μετά από πολλά χρόνια, η πόλη τρελάθηκε. Ήταν πραγματικά η αποθέωση της καλής τρέλας», θυμάται ο Χάμσικ. Σε εκείνο τον τελικό, η Νάπολι νίκησε 2-0 τη Γιουβέντους. Και ναι, ο Χάμσικ πέτυχε το ένα από τα 115 γκολ, σφραγίζοντας την νίκη στον τελικό.

Για την αντίδρασή του μετά από το γκολ, αγαπήθηκε ακόμα περισσότερα από τα τετράχρονα παιδιά της πόλης («μπορούν από την αυλή του σχολείου να μου φωνάξουν τι έκανα λάθος και δεν σκόραρα στο προηγούμενο παιχνίδι ή να μουν μπράβο») και τις 90χρονες γιαγιάδες που «έχουν τις γνώσεις να αναλύσουν γιατί με τον τάδε αντίπαλο πρέπει να αλλάξουμε σύστημα και με κάποιον άλλον να διατηρήσουμε τη διάταξη όπως έχει» γνωρίζουν τα πάντα για την ομάδα. Για την ακρίβεια, ζουν και για την ομάδα. Όπως ο Χάμσικ που ονειρεύεται να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο με ένα πρωτάθλημα για τη Νάπολη και την ομάδα της. Τότε, θα μπει για τα καλά στο πλάι του Ντιέγκο Μαραντόνα, σε αυτό το λιμάνι της Ευρώπης που μοιάζει να είναι φτιαγμένο για ποδόσφαιρο. Σε αυτό το λιμάνι που κάνει δικά του παιδιά όλους τους ταξιδιώτες. Όπως έκανε και με τον Χάμσικ που έχει κάθε δικαίωμα να τραγουδάει μαζί με τους οπαδούς τον ύμνο τους: «Μια μέρα ξαφνικά σε ερωτεύτηκα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Μη ρωτάς γιατί. Ο καιρός πέρασε, αλλά είμαι ακόμα εδώ. Και τώρα όπως τότε, υπερασπίζομαι την πόλη».