«Ναι ρε φίλε»!

Η δυνατή φιλία του Ρομπέρτο Μαντσίνι και του Τζιανλούκα Βιάλι που θέλει να γιορτάσει τα γενέθλιά του με... δύο μέρες καθυστέρηση!

Betfootball 10/07/21 - 19:54
Ναι ρε φίλε…
Τρεις μικρές λέξεις, ένα τόσο δυνατό νόημα. Η φράση που σημαδεύει κάθε επιτυχία του Λευτέρη Πετρούνια έχει τόσο συμπυκνωμένο νόημα που γίνεται ακόμα μεγαλύτερο και πολύτιμο τους τελευταίους μήνες που ζούμε…
Στο Euro που τελειώνει σε πολύ λίγο, έπαιξαν και θα συνεχίσουν να παίζουν πολλοί και πολύ καλοί φίλοι. Ο Μάουντ με τον Γκλεν Ράις είναι κολλητοί από μικρά παιδιά, η φιλία του Κιελίνι με τον Μπονούτσι είναι παροιμιώδης, με τον δεύτερο να λέει ότι “ο Κιελίνι με ξέρει καλύτερα από τη γυναίκα μου και εγώ τον ξέρω καλύτερα από τη γυναίκα του”. Είναι και άλλοι πολλοί… Όλοι οι Δανοί θα είναι φίλοι για μια ζωή με τον Κρίστιαν Έρικσεν. Η πιο συγκινητική φιλία όμως, η πιο αυθεντική που έχει δοκιμαστεί και κρατάει για πολλά περισσότερα χρόνια από ό,τι των πρωταγωνιστών στο γήπεδο, είναι αυτή του Ρομπέρτο Μαντσίνι και του Τζιανλούκα Βιάλι.
Όταν μεσουρανούσαν με την Σαμπντόρια, ήταν γνωστοί αρχικά στην Γένοβα, μετά σε όλη την Ιταλία και στη συνέχεια σε όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο ως “οι δίδυμοι των γκολ”. Το δίδυμο “χώρισε” το 1992 (λίγες ημέρες μετά από το χαμένο τελικό από την Μπαρτσελόνα στο “Γουέμπλεϊ”) όταν ο Βιάλι πήγε στην Γιουβέντους, αλλά είχε χτιστεί ήδη μία μεγάλη φιλία. “Είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά γίναμε πολύ καλοί φίλοι και αυτό μας βοήθησε στο γήπεδο. Είχαμε την ίδια ποδοσφαιρική φιλοσοφία, το ίδιο ποδοσφαιρικό βλέμμα. Είναι αλλιώς να παίζεις με έναν φίλο σου, να ξέρεις ότι θα είναι πάντα εκεί για σένα. Τώρα πλέον, η σχέση μας ξεπερνάει τα όρια της φιλίας, είμαστε σαν αδέρφια”, σχολίαζε λίγο καιρό πριν ο Ρομπέρτο Μαντσίνι. Όταν ο Μαντσίνι έφτασε στην εθνική Ιταλίας, ήθελε εκεί το φίλο του. Αυτόν που έχει την ίδια ποδοσφαιρική ματιά με αυτόν και ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι θα μπορούσε να βοηθήσει τους νέους παίκτες. Ο Βιάλι έφτασε στην Ιταλία ως σύνδεσμος των παικτών, της ομάδας ολόκληρης με την Ομοσπονδία. Την ημέρα της παρουσίασής του, ο Τζιανλούκα Βιάλι είχε πει μία φράση που εκείνη τη στιγμή δεν έκανε μεγάλη εντύπωση, αλλά στην πορεία έμελλε να είναι καθοριστική. “Ο Ρομπέρτο μου λέει συχνά τελευταία ότι γερνάμε. Εγώ λέω ότι δουλεύοντας εδώ μαζί του, θα μας κρατήσει όλους νέους, θα γίνουμε ξανά παιδιά”.
Ο Βιάλι έφτασε στο επιτελείο του Μαντσίνι έχοντας νικήσει λίγους μήνες πριν στη μεγαλύτερη μάχη που κλήθηκε να δώσει. Στη μάχη με τον καρκίνο. Σε μία συγκλονιστική συνέντευξη, ο Βιάλι είχε δώσει μαθήματα ζωής, θάρρους και επιμονής για τη ζωή… Την περίοδο της καραντίνας πέρασε πιο μοναχικά από πολλούς, αφού ήταν στις ομάδες υψηλού κινδύνου από τον ιό…
Στις 26 Ιουνίου, οι δύο φίλοι επέστρεψαν μαζί στο “Γουέμπλεϊ” για την κόντρα στους “16” με την Αυστρία. Η παρέα του Αλάμπα δυσκολεύει τους Ιταλούς, το ματς πάει στην παράταση. Στο 105΄ ο Πεσίνα σκοράρει για το 1-0 της Ιταλίας και τότε οι δύο φίλοι γίνονται ξανά παιδιά. Όπως ακριβώς είχε πει ο Τζιανλούκα Βιάλι που πετάγεται από τον πάγκο και τρέχει με τα χέρια ανοιχτά, σε ποιον άλλον, στον Μαντσίνι. Ο φίλος του τον περιμένει με τα χέρια ακόμα πιο ανοιχτά, για μία αγκαλιά που θα χωράει όλη την αποστολή της εθνικής Ιταλίας, όλη την Γένοβα, όλη την Ιταλία, όλο το ποδόσφαιρο, όλο τον κόσμο. Μία αγκαλιά τόσο ζεστή, τόσο αληθινή, μία αγκαλιά που έχει λείψει από πολύ κόσμο και από ανθρώπους σαν τον Βιάλι που έδιναν και μία ακόμα μάχη. Οι δύο φίλοι έγιναν παιδιά και εκεί στο “Γουέμπλεϊ” πανηγύριζαν όπως θα ονειρευόντουσαν να πανηγυρίσουν το 1992. Η μπάλα και το ποδόσφαιρο όμως ξέρουν να ξεπληρώνουν τα χρέη τους και να επιβραβεύουν. Όπως η ζωή ξέρει να επιβραβεύει τις μάχες και τις μεγάλες φιλίες. Εκείνη τη στιγμή, ο Μαντσίνι με τον Βιάλι θα μπορούσαν να φωνάζουν τρεις λέξεις, τρεις μικρές λέξεις με τεράστιο νόημα: Ναι ρε φίλε.
Ο Τζιανλούκα Βιάλι είχε γενέθλια χθες, 9 Ιουλίου. Θέλει να τα γιορτάσει δύο μέρες αργότερα, εκεί, στο “Γουέμπλεϊ”, παρέα με το φίλο του

 

Παρασκήνια

Θέματα